روستا

 در زمان جنگهای صلیبی ، و آن همه کشتار عجیب و غریب برای هیچ و پوچ..! بزرگ مردان "کلیسا نشین" زرنگی به خرج داده و برای بهبود روحیه خراب بازماندگان کشته های جنگ و نیز تشویق دیگران برای رفتن به قتلگاه جنگ، دستور میدهند بر گردن فرزندان کشته شدگان، صلیب آویزان کنند تا مردم ضمن تشخیص بهتر آنان ، حرمتشان را نگه داشته و صد البته به آنان کمک هم بنمایند... صلیبها آویخته شد و احترام ها هم به دنبالش آمد.. اما کمی که گذشت فرزندان آن مرحومان ، از درد گردن و شانه ها شاکی شدند و صلیبهای کوچکتر و چوبی بر گردن آویختند و یک نسل بعد، آن را تبدیل کرد به صلیبهای پارچه ای..! و از طرفی هم به جهت طولانی شدن این جنگها _افزایش روز افزون بازماندگان_ و نیز مطرح شدن ارزش اجتماعی این "وجه تمایز صلیبی" ،کم کم همه مسیحیان این نماد "صلیب پارچه ای" را بر گردن می آویختند تا در آن قحطی بازار، بتواننداز سفره کلیسا لقمه ای بردارند.. و امروزه "کراوات" یادگار همان ارزش جنگهایست که در طول دویست سال، هزاران هزارنفر از مردمان نگون بخت و "دین زده" را به کام مرگ کشاند.